Szanowni  Państwo, Drodzy Rodzice!

Wasze dziecko być może jest już zuchem lub harcerką czy harcerzem. Jeśli nie, to na pewno zetknie się z koleżankami i kolegami, którzy należą do harcerstwa. Być może dzięki nim zechce przeżyć swoją wielką harcerską przygodę. Dla dziecka, które zdecyduje się wstąpić do ZHP, pierwsze miesiące przynależności będą stanowiły duże wyzwanie. Spotka nowych kolegów, będzie musiało zapoznać się ze zwyczajami w gromadzie lub drużynie, zrozumieć treść Obietnicy i Prawa Zucha lub Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego, skompletować mundur. Będzie zdobywać pierwsze sprawności. Później nadejdzie moment złożenia Przyrzeczenia Harcerskiego (dla młodszych dzieci – Obietnicy Zucha). W uroczystej formie dziecko zdecyduje się być zuchem, harcerką, harcerzem i otrzyma Znaczek Zucha lub Krzyż Harcerski – dowód przynależności do ZHP. Przez kolejne miesiące i lata będzie zdobywać nowe umiejętności i nową wiedzę, interesująco i aktywnie spędzać czas, zyska wielu przyjaciół i mnóstwo niezapomnianych wrażeń. Przynależność do organizacji jest całkowicie dobrowolna i bezpłatna. Rzecz jasna, musicie Państwo wyrazić pisemną zgodę (wzór na s. 15–16) na wstąpienie dziecka do stowarzyszenia, jakim jest Związek Harcerstwa Polskiego.

 

Związek Harcerstwa Polskiego

Harcerstwo istnieje od 100 lat. W tym czasie miliony dziewcząt i chłopców przeżyły swoją harcerską przygodę. Harcerstwo to coś więcej niż organizacja młodzieżowa, to ruch społeczny, który kształtuje postawy oraz charaktery, wychowuje patriotów i aktywnych obywateli. Harcerskie ideały wywodzą się z uniwersalnych wartości chrześcijańskich. Określają harcerską postawę, którą charakteryzuje radość i pogoda ducha, prawdomówność, niesienie pomocy innym, braterstwo, patriotyzm, samorządność, tolerancja i sprawiedliwość. W trakcie harców, zabaw, przygód i pracy każda harcerka i każdy harcerz kształtują w sobie cechy, które później, w dorosłym życiu pozwolą nazwać go życzliwym człowiekiem i dobrym obywatelem. Wielu Polaków, dziś już dorosłych, należało kiedyś do harcerstwa lub chociaż zetknęło się z naszym ruchem. Jeśli nawet był to tylko epizod w ich życiu, pozostało im zwykle dobre wspomnienie, a także przekonanie, że harcerskie działanie jest potrzebne i pożyteczne. Harcerstwo powstało w 1911 roku, w czasie, kiedy Polska była pod rozbiorami. Wzorem dla niego była metoda i organizacja skautowa stworzona przez Roberta Baden-Powella w Wielkiej Brytanii. Przeniósł ją na grunt polski Andrzej Małkowski. Formalnie Związek Harcerstwa Polskiego powstał w 1918 roku, tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. W latach dwudziestych ubiegłego wieku Związek był współzałożycielem Światowej Organizacji Ruchu Skautowego (WOSM), a także Światowego Stowarzyszenia Przewodniczek i Skautek (WAGGGS). Gdy wybuchła II wojna światowa, ZHP nie zawiesił swojej działalności. Jako organizacja konspiracyjna, pod kryptonimem Szare Szeregi, kontynuował swoją misję wychowawczą. Harcerstwo jest ruchem społecznym zorganizowanym w stowarzyszeniach. Należymy do największego z nich, liczącego ok. 100 tys. członków Związku Harcerstwa Polskiego. Pracuje w nim prawie 12 tys. instruktorów harcerskich.

Organizacja wspiera wychowanie dzieci i młodzieży zgodnie z harcerskimi wartościami, takimi jak: patriotyzm, braterstwo, przyjaźń, służba, wiara, praca, sprawiedliwość, wolność i pokój. Wartości te zawarte zostały w Obietnicy i Prawie Zucha oraz Przyrzeczeniu i Prawie Harcerskim.

Obietnica Zucha

Obiecuję być dobrym zuchem, zawsze przestrzegać Prawa Zucha.

Prawo Zucha

1. Zucha kocha Boga i Polskę.
2. Zuch jest dzielny.
3. Zuch mówi prawdę.
4. Zuch pamięta o swoich obowiązkach.
5. Wszystkim jest z zuchem dobrze.
6. Zuch stara się być coraz lepszy.

Przyrzeczenie Harcerskie

Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Bogu i Polsce, nieść chętną pomoc bliźnim i być posłuszną/posłusznym Prawu Harcerskiemu.

Prawo Harcerskie

1. Harcerz sumiennie spełnia swoje obowiązki wynikające  z Przyrzeczenia Harcerskiego.
2. Na słowie harcerza polegaj jak na Zawiszy.
3. Harcerz jest pożyteczny i niesie pomoc bliźnim.
4. Harcerz w każdym widzi bliźniego, a za brata uważa każdego innego harcerza.
5. Harcerz postępuje po rycersku.
6. Harcerz miłuje przyrodę i stara się ją poznać.
7. Harcerz jest karny i posłuszny rodzicom oraz wszystkim swoim przełożonym.
8. Harcerz jest zawsze pogodny.
9. Harcerz jest oszczędny i ofiarny.
10. Harcerz jest czysty w mowie, myśli i uczynkach; nie pali tytoniu i nie pije napojów alkoholowych.

Misją Związku Harcerstwa Polskiego jest wychowanie młodego człowieka,  czyli  wspieranie go we wszechstronnym rozwoju i kształtowaniu charakteru przez stawianie wyzwań. Podstawowym celem ZHP jest wspieranie wychowania dzieci i młodzieży w gromadach  zuchowych i drużynach harcerskich, starszoharcerskich i wędrowniczych. Drużyny samodzielnie  realizują zadania wychowawcze. Pomocą służy im wspólnota, jaką tworzy hufiec harcerski.

 

Kto należy do ZHP

• zuchy (6–10 lat, 0–3 klasa szkoły podstawowej),
• harcerki i harcerze (11–13 lat, 4–6 klasa szkoły podstawowej),
• harcerki starsze i harcerze starsi (13–16 lat, gimnazjum),
• wędrowniczki i wędrownicy (16–21 lat),
• instruktorki, instruktorzy, członkowie starszyzny, seniorki i seniorzy,
• wolontariusze, którzy pełnią służbę na rzecz wychowania dzieci i młodzieży, wspierają pracę ZHP (program, administrację, logistykę).

W ZHP jest także miejsce dla dzieci z niepełnosprawnościami, które mogą należeć do drużyn „Nieprzetartego Szlaku” lub drużyn integracyjnych. Instruktorki i instruktorzy, aby dobrze wykonywać swoje zadania, szkolą się na kursach organizowanych w ZHP i zdobywają kolejne stopnie (przewodnik-przewodniczka, podharcmistrz–podharcmistrzyni, harcmistrz-harcmistrzyni). W pracy wychowawczej instruktorzy harcerscy stosują sprawdzoną metodę, polegającą na realizacji zadań w małych grupach rówieśniczych,  uczeniu w działaniu, stale stymulującym programie, pracy z Prawem i Przyrzeczeniem Harcerskim. Metoda ta cechuje się pozytywnością, dobrowolnością, świadomością celów, indywidualnością, naturalnością, pośredniością i wzajemnością oddziaływań. 

Harcerskie wychowanie oparte jest przy tym na trzech zasadach, które stanowią:

• służba – czynna, pozytywna postawa wobec świata i drugiego człowieka, służba Bogu, Polsce i bliźnim, 
• braterstwo – przyjacielska i serdeczna postawa wobec innych,
• praca nad sobą – nieustanne kształtowanie i doskonalenie własnej osobowości.

 

Zastęp, drużyna, hufiec

Gromady i drużyny działające w szkole lub na osiedlu mogą zawiązać szczep. Gromady, drużyny i kręgi instruktorskie i szczepy działające na określonym terytorium tworzą wspólnotę, jaką jest hufiec. Hufce z terenu jednego województwa obejmuje chorągiew. Każda chorągiew ZHP ma osobowość prawną. Całym ZHP zarządza naczelnik ZHP, stojący na czele Głównej Kwatery ZHP, która jest zarządem stowarzyszenia. Obecnie funkcję naczelnika ZHP pełni harcmistrzyni Anna Nowosad. Do najważniejszych należy też funkcja Przewodniczącego ZHP. Obecnie pełni ją harcmistrz Dariusz Supeł.

 

Kim jest drużynowy?

Najważniejszym harcerskim wychowawcą jest drużynowy, z nim też najczęściej mają kontakt rodzice. Drużynowym jest instruktor ZHP lub osoba, która wkrótce nim zostanie (zrealizuje  próbę na pierwszy stopień instruktorski). Drużynowy to zwykle osoba młoda, która łatwo nawiązuje kontakt z dziećmi i młodzieżą, będąc dla nich   „starszym bratem” lub „starszą siostrą”. Jednocześnie jest kompetentnym wychowawcą, który  ukończył odpowiedni kurs organizowany przez ZHP, zawierający wiedzę z zakresu psychologii, pedagogiki i stosowania metody harcerskiej. Jeżeli drużynowy jest niepełnoletni, drużyna musi mieć pełnoletniego opiekuna.

Drużynowy kieruje pracą drużyny,  w tym:

• odpowiada za bezpieczeństwo i zdrowie członków drużyny,
• współpracuje z rodzicami członków drużyny i środowiskiem działania drużyny (szkołą).

W prowadzeniu drużyny pomaga drużynowemu przynajmniej jeden przyboczny. Działalność drużyny i drużynowego nadzoruje komenda szczepu oraz komenda hufca.

 

W gromadzie zuchowej

Najmłodszymi członkami naszej organizacji są zuchy. Do gromad zuchowych należą dziewczynki i chłopcy w wieku 6–10 lat. Oznaką przynależności zuchów do ZHP jest Znaczek Zucha, który otrzymują po złożeniu Obietnicy Zucha i noszą nad lewą kieszenią munduru.   W ZHP gromady zuchowe są zwykle koedukacyjne, liczą od kilkunastu do trzydziestu osób. Mogą skupiać zuchy w jednakowym wieku albo dzieci z klas 0–3. Gromadzie przewodzi drużynowa lub drużynowy, czyli instruktor, który ukończył kurs drużynowych zuchów i uzyskał w komendzie hufca zezwolenie na prowadzenie gromady w danym środowisku. Gromada spotyka się na zbiórkach, które odbywają się raz w tygodniu, w ustalonym dniu i trwają zwykle 1,5–2 godz. Podczas zbiórek gromady zuchy wiele zadań wykonują w szóstkach, czyli małych grupkach, na czele których stoi rówieśnik szóstkowy. Szóstki bawią się jednak zawsze pod okiem dorosłego opiekuna.Na zbiórkach gromady zuchy przede wszystkim bawią się w coś lub kogoś. Zwykle robią to, zdobywając odpowiednie sprawności, np. „leśnika”, „detektywa”, „czarodzieja”. Zdobywanie sprawności to trwająca kilka zbiórek zabawa, wypełniona fabułą, w którą wplecione są gawędy, gry, ćwiczenia, wycieczki, piosenki, tańce (pląsy). Zabawa, dająca dzieciom radość, rozrywkę i odpoczynek, jest dobrze przygotowana przez drużynowego i przybocznych, dlatego także kształci, wychowuje i odbywa się w bezpiecznych warunkach.Zuchy zdobywają gwiazdki – zuchowe stopnie (zuch ochoczy, zuch sprawny, zuch gospodarny), określające staż i doświadczenie w zuchowaniu. Zuchy zdobywają je indywidualnie, to znaczy każdy zuch wspólnie z drużynowym lub przybocznym opracowuje swoją kartę próby, w której wpisuje konkretne zadania, zgodne z wymaganiami danej gwiazdki. Niektóre z tych zadań wykonuje na zbiórkach gromady, inne podczas zajęć szkolnych, ale część z nich realizuje w domu – odnoszą się bowiem do życia  rodzinnego, obowiązków domowych, tradycji rodzinnych itp.Gromada zuchowa ma swoją nazwę i kolor chust, własne zwyczaje, tradycje i obrzędy, np. związane z powitaniem i pożegnaniem na zbiórkach. Wielkim świętem w drużynie jest Obietnica Zucha, często zaprasza się na nią rodziców.

 

W drużynie harcerskiej

Dziewczęta i chłopcy ze szkół podstawowych (10–13 lat), gimnazjów (13–16 lat) oraz szkół ponadgimnazjalnych i starsi (16–21 lat) należą odpowiednio do drużyn harcerskich, starszoharcerskich i wędrowniczych. Mogą też tworzyć drużyny wielopoziomowe, skupiające harcerki i harcerzy w różnych wieku. Drużyna ma swoje barwy (kolor chust), swój numer, może mieć nazwę i bohatera. Może też mieć proporzec lub sztandar oraz własne zwyczaje i obrzędy. Drużyny mogą być męskie, żeńskie lub koedukacyjne – zależy to od potrzeb i tradycji przyjętych w danym środowisku. Zbiórki drużyny odbywają się systematycznie, w określonym terminie, nie rzadziej niż raz w miesiącu. Drużyna wspólnie uczestniczy też w różnych imprezach szczepu, hufca czy chorągwi. Najmniejsza grupa koleżanek i kolegów, z którą spotyka się regularnie każda harcerka i każdy harcerz, to zastęp. Przewodzi mu zastępowa lub zastępowy, najczęściej koleżanka lub kolega ze szkoły, nieco starsi lub mający większe  harcerskie doświadczenie. Zastęp liczy zwykle 6–8 osób, które spotykają się na cotygodniowych zbiórkach i realizują zadania wynikające z ustalonego wcześniej planu. Zbiórki drużyny i zastępów odbywają się w harcówce  (ale często też w terenie – w parku, na boisku, w lesie, mają formę wycieczki lub gry terenowej). Zdarza się, że drużyna nie ma własnej harcówki i korzysta z sali udostępnianej przez szkołę tylko w określonych godzinach. Harcerki i harcerze, harcerki starsze i harcerze starsi, wędrowniczki i wędrownicy zdobywają odpowiednie do swego wieku stopnie, które tradycyjnie mają odmienne dla dziewcząt i chłopców nazwy:

• ochotniczka/młodzik,
• tropicielka/wywiadowca,
• pionierka/odkrywca,
• samarytanka/ćwik,
• harcerka orla/harcerz orli,
• harcerka Rzeczypospolitej/harcerz Rzeczypospolitej.

Zdobywają też sprawności, co służy przede wszystkim rozwijaniu oraz pogłębianiu zainteresowań, uczy zaradności i praktycznego korzystania z posiadanej wiedzy. Stopnie, sprawności, wykonywane wspólnie zadania, służba i wyczyn umożliwiają nie tylko rozwój harcerski, ale przygotowują też do dorosłego życia, pełnienia w nim różnych ról – w rodzinie, w pracy, wśród kolegów i koleżanek. Dzięki harcerstwu dzieci zdobywają wiedzę i praktyczne umiejętności, mają ciekawsze doświadczenia niż inni rówieśnicy. Zyskują umiejętność radzenia sobie w różnych sytuacjach, odpowiedzialność, konsekwencję w realizowaniu swoich celów i marzeń. Zajęcia w drużynie mogą mieć bardzo różnorodne formy, dostosowane do wieku, zainteresowań i możliwości harcerzy. Drużyny często uczestniczą w rajdach – jedno- lub kilkudniowych wędrówkach, połączonych z wykonywaniem zadań i rywalizacją zespołów biorących udział w wędrówce. Oczekiwane przez dzieci są także biwaki – kilkudniowe wyjazdy z nocowaniem w namiotach lub np. szkole pod miastem. Uczestnicy biwaku sami przygotowują sobie posiłki, realizują w zastępach odpowiedzialne zadania, uczestniczą w grach terenowych i biegach harcerskich.

 

Program, czyli co robimy

W każdej drużynie i gromadzie jest układany program działania mający na celu urzeczywistnienie postawionych sobie celów wychowawczych. Jest realizowany głównie przez  zdobywanie zuchowych i harcerskich sprawności, znaków służb, uprawnień państwowych, realizację zadań zespołowych i projektów. Realizowany w drużynach i gromadach program odpowiada na potrzeby i zainteresowania współczesnych dzieci, dziewcząt i chłopców. Zawiera tradycyjne elementy harcerskiego działania, którym nadaje się współczesne formy. Tradycyjne harcerskie zajęcia nazywane od dawna technikami harcerskimi zyskują dziś nowoczesną postać – dawna samarytanka to obecnie nauka udzielania pierwszej pomocy prowadzona zgodne z europejskimi standardami przez wykwalifikowanych instruktorów ratownictwa, przyrodoznawstwo to poznawanie roślin, zwierząt i natury podczas obozu czy biwaku, ale także uczenie się  ekologicznych zachowań czy zasad zdrowego trybu życia. W ZHP jest miejsce dla dziewcząt i chłopców o rozmaitych zainteresowaniach. Swoje zamiłowania i pasje mogą rozwijać w drużynach i klubach specjalnościowych. Największą grupą specjalnościową są wodniacy. Noszą nawet inne niż pozostali harcerze mundury (granatowe), zdobywają uprawnienia żeglarskie, pływają po wodach śródlądowych i morskich.Tradycyjnie co roku zuchy, harcerki i harcerze w całym ZHP obchodzą Dzień Myśli Braterskiej (przypadający 22 lutego, w rocznicę urodzin  twórców skautingu, Roberta Baden-Powella oraz jego żony Olave), a także przed Bożym Narodzeniem organizują akcję Betlejemskiego Światła Pokoju (światło przywożą z Groty Chrystusa w Betlejem skauci z Austrii i od nich trafi  a ono do innych krajów w Europie, także do Polski; przywożone jest do Głównej Kwatery ZHP, komend chorągwi, komend hufców, drużyn i gromad, w lampionach, razem ze świątecznymi życzeniami harcerki i harcerze roznoszoną je do przyjaciół w różnych instytucjach, do szkół, domów dziecka, urzędów).

 

Mundur

W czasie zbiórek i różnych zajęć mundur wyróżnia zuchy, harcerki i harcerzy spośród innych dziewcząt i chłopców, pokazuje, że tworzą oni grupę, którą łączą wspólne cele i wspólne działanie.

Mundur harcerki:

• jasnoszara koszula mundurowa,
• szara spódnica z kieszeniami,
• spódnicę w okresie zimowym zastępują spodnie moro,
• pas z klamrą ZHP – parciany czarny/parciany zielony w przypadku drużyny wędrowniczej),
• chusta w barwach szczepu,
• szara rogatywka/ beret zuchowy,
• getry w kolorze ciemnozielonym, wywijki w kolorze białym,
• obuwie turystyczne.

Mundur harcerza:

• zielona koszula mundurowa,
• spodnie moro,
• pas harcerski – skórzany lub parciany (zielony),
• chusta w kolorze szczepu,
• nakrycie głowy,
• obuwie sportowe lub turystyczne.

Jako strój organizacyjny w wielu gromadach i drużynach nosi się koszulki typu T-shirt lub polo  z nadrukowanym lub wyhaftowanym emblematem (numerem, nazwą drużyny) lub logo ZHP. Najważniejszą odznaką noszoną na koszuli mundurowej jest Krzyż Harcerski. Tradycyjna lilijka (w kolorze srebrnym) umieszczana jest na nakryciu głowy, Plakietkę z koniczynką, emblemat przynależności do WAGGGS, harcerki noszą na środku lewej kieszeni munduru. Harcerze umieszczają w tym miejscu plakietkę z lilijką, symbol przynależności do WOSM.

Funkcje pełnione w ZHP oznaczają sznury służbowe, a także umieszczane na nich suwaki lub  węzły. Drużynowy nosi sznur granatowy, przyboczny – zielony, zastępowy – brązowy, instruktorzy komendy hufca – sznury srebrne, komendy chorągwi – złote, a władz naczelnych – skórzane. Zuchy noszą umundurowanie takie, jak harcerki i harcerze, z tym, że jako nakrycia głowy  służą im zuchowe kapelusze lub czapeczki. Elementy umundurowania oraz ekwipunek  harcerski można kupić w składnicach harcerskich. W wielu drużynach organizowaniem zakupów zajmuje się drużynowy, który dba o to, by zakupy były zgodne z regulaminami ZHP i przyjętymi  w drużynie zwyczajami. Drużyny i gromady korzystają w takiej sytuacji z rabatów i promocji, co  pozwala zmniejszyć wydatki na umundurowanie. Ponieważ harcerze często uczestniczą w grach  terenowych, rajdach, wycieczkach, biwakach czy obozach, przydaje się im także dobry sprzęt turystyczny, przede wszystkim wygodne buty za kostkę, kurtka przeciwdeszczowa, wygodny plecak, śpiwór i karimata.

 

Harcerskie wakacje (obóz)

Gromady i drużyny harcerskie działają przez cały rok, także w czasie wakacji. Obóz jest ukoronowaniem całorocznej pracy drużyny. Popularną formą, szczególnie wśród starszych harcerzy, są obozy wędrowne.  Obozy harcerskie odbywają się z zachowaniem wszelkich wymagań obowiązujących przy organizowaniu letnich form wypoczynku dzieci i młodzieży. Są prowadzone przez wykwalifikowaną kadrę instruktorską, z zachowaniem wszelkich standardów higieny i bezpieczeństwa. Na obozie nad wodą zawsze zatrudniony jest ratownik. Wśród innych form wypoczynku dla dzieci i młodzieży – placówki harcerskie wyróżnia atrakcyjny program i szczególne zaangażowanie kadry. Dzięki przynależności do światowej rodziny skautowej – członkostwu w WOSM i WAGGGS – mamy wiele kontaktów zagranicznych. Harcerki i harcerze jeżdżą na obozy za granicę, a skautki i skauci z różnych krajów przyjeżdżają do nas. Uczestniczymy w światowych zlotach skautowych. Sprzyja to zawieraniu przyjaźni, nauce  języków obcych, poznawaniu różnych kultur i miejsc na świecie. Program obozu lub kolonii jest przygotowywany przed wyjazdem, przez kadrę i przy współudziale uczestników. Kolonie zuchowe  mają zwykle fantastyczną fabułę, rozwijającą wyobraźnię dziecka, w zabawowej postaci dostarczają wiedzę o świecie, kształtują umiejętności wspólnego działania, postawy samodzielności, życzliwości, chęci pomagania innym. Obozy harcerskie też zwykle osnute są wokół przygotowanej fabularnej koncepcji, z której wynikają scenariusze poszczególnych obozowych dni. Z reguły o planach wakacyjnych gromady i drużyny zostaną Państwo poinformowani już na początku roku – dzięki temu będzie można dopasować terminy wyjazdów rodzinnych do terminu kolonii czy obozu. Na przedobozowym (przedkolonijnym) spotkaniu komendant szczepu przekaże Państwu informacje o:

• dokładnym terminie i miejscu obozu (kolonii),
• warunkach noclegowych,
• wyżywieniu,
• kosztach,
• warunkach opieki medycznej,
• dniu odwiedzin rodziców na obozie (kolonii).

Ważne, aby w karcie uczestnika, którą należy wypełnić przed wyjazdem dziecka, podali  Państwo istotne informacje dotyczące jego zdrowia. Niepoinformowanie o chorobie, konieczności  przyjmowania leków lub występowania uczulenia na pokarmy może stworzyć poważne zagrożenie. Należy poinformować również o chorobie lokomocyjnej dziecka. Leki, które dziecko stale przyjmuje, trzeba przed wyjazdem przekazać kadrze obozu, łącznie z kartką zawierającą szczegółowe informacje dotyczące ich dawkowania (dziecko nie powinno dostać do rąk nawet środków przeciwbólowych czy aspiryny).

 

Podstawowy ekwipunek obozowy

• plecak,
• kurtka przeciwdeszczowa,
• kurtka z polaru (lub inne ciepłe okrycie),
• długie spodnie,
• dres,
• buty za kostkę, dobre na wędrówki
• sandały,
• obuwie sportowe (tenisówki, trampki),
• skarpety (kilka par),
• bielizna osobista (kilka zmian),
• koszulki bawełniane,
• śpiwór,
• pidżama,
• menażka, kubek, niezbędnik (sztućce),
• ręczniki,
• środki higieny i kosmetyki (mydło, szampon,
• pasta i szczoteczka do zębów, grzebień, krem ochronny).

Przed wyjazdem na obóz szczegółowych informacji dotyczących tego, co zabrać, udzieli Państwu drużynowy. Dziecko nie powinno zabierać na obóz cennych przedmiotów: biżuterii, sprzętu elektronicznego itp. Trzeba z drużynowym uzgodnić kwestię telefonów komórkowych – zwykle nie powinno się ich zabierać (na terenie obozu może być słaby zasięg, nie ma gdzie doładować komórki). Rodzice mogą np. umówić się w określonych dniach i godzinach na kontakt z komendantem obozu, który udzieli informacji o stanie zdrowia czy samopoczuciu dziecka.

 

Pomoc rodziców

Państwa pomoc może mieć wiele form, np.:

• pomoc w organizacji zajęć programowych (zgodnie z zainteresowaniami, rodzajem pracy, wykształceniem rodziców),
• pomoc w pozyskaniu potrzebnego sprzętu, materiałów,
• przekazanie na rzecz drużyny lub gromady 1% swojego podatku,
• pomoc w wykonaniu potrzebnych urządzeń, strojów, dekoracji itp.,
• pomoc w kontaktach z różnymi instytucjami.
• przy drużynie, gromadzie czy szczepie rodzice mogą założyć Koło Przyjaciół Harcerstwa.